Η “Αμαλία“ είναι ένα από τα βιβλία δεν σε αφήνει αδιάφορο. Μάλλον σε τραντάζει. Άλλοι είπαν πως σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα. Άλλοι πως σου δημιουργεί “επιθετικές” εικόνες και σε ταξιδεύει στο τοπίο και στο σκηνικό κάθε σκληρής σκηνής όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Θεωρώ πως είναι καλογραμμένο και δείχνει έντονα προσεγμένο. Η σφιχτοδεμένη πλοκή που προάγει ο Σπύρος Πετρουλάκης δεν σε αφήνει ούτε στιγμή χωρίς αγωνία για την όποια εξέλιξη και το τέλος. Όταν βρίσκεις έναν ισχυρό άνθρωπο σε στιγμή αδυναμίας και επιδεικνύεις τη δύναμη και την ανωτερότητά σου, τον καθυποτάσσεις… Γεννά ποικίλα και έντονα συναισθήματα. Θυμό, οργή, φόβο, ελπίδα, συγκίνηση, αγάπη. Βιώνεις συνεχώς την πάλη του κακού με το καλό, του ισχυρού με τον αδύνατο. Μια πάλη ανάμεσα στα όρια της εξουσίας του Θεού με του Διαβόλου. Μια πάλη που έχουν εμφυσήσει σε άγουρες κι ανίσχυρες ψυχές. Η δύναμη του κακού είναι πρόσκαιρη, αλλά καίει. Η δύναμη της αγάπης είναι παντοτινή, μα λυτρώνει. Η αποδοχή του κακού είναι αέναη, αλλά η απονομή δικαιοσύνης αμείλικτη. Σκοτεινές δυνάμεις που υποκύπτουν στο φως και στην μοναδική ανίκητη δύναμη του σύμπαντος, την αγάπη. Oι άνθρωποι σε αγαπάνε αν έχεις τα ίδια πιστεύω με εκείνους. Αλλιώς σε διώχνουν από κοντά τους. Θα σε κατακρίνουν αν πεις ότι γνωρίζεις και μαντεύεις το μέλλον. Θα τρομάξουν και θα σε απομακρύνουν από φόβο για το άγνωστο.
35 χρόνια πίσω, σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας, σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας ξεκινά περίεργες εξελίξεις, ακαθόριστες, που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα δειλίας και βίας. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά ένστικτα. Τρία αδέρφια θα βιώνουν διαφορετικά ο καθένας τις συνθήκες ζωής που τους επιβάλουν οι συνθήκες. Ό, τι αγαπούσε η μία, η άλλη αγαπούσε να το μισεί. Η Αμαλία, η Σταματία και ο Μιχάλης θα βρεθούν μακριά ο ένας απ’ τον άλλο. Βία, κακοποιήσεις, εκμετάλλευση σώματος και ψυχής, θάνατοι θα τους αναγκάσουν να σπάσουν τους δεσμούς τους. Θα επιβιώσουν όπως τους επιβληθεί ή όπως επιλέξουν;
Με ισορροπημένες αμφιταλαντεύσεις και χρονικές αναδρομές που εντείνουν την αγωνία και αυξάνουν το μυστήριο. Κατορθώνει να βυθίσει τον αναγνώστη στην ατμόσφαιρα μιας άλλης αίσθησης. Τον μεταφέρει συνειρμικά σε μια συναισθηματική κατάσταση όπου οι βίαιες ανθρώπινες δυνάμεις μετατρέπουν έναν άτομο που θα μπορούσε να κουβαλά μέσα του το καλό σε έρμαιο του Κακού. Μια μάχη αμάθειας και ανήθικης βίας. Μαγεία, δυνάμεις σκοτεινές που διχάζουν. Καταφέρνουν εμφατικά όμως να τονίσουν πως καμία μαγεία, καμία επίκληση του κακού δεν μπορεί να αλλάξει την ψυχή του ανθρώπου. Τι γίνονται όλα αυτά που θέλουμε να πούμε σε έναν άνθρωπο, αλλά οι καταστάσεις το φέρνουν έτσι ώστε να τα κρατάμε μέσα μας; Πού πάνε; Τι χώρο πιάνουν στην ψυχή μας και πόσο κακό μας κάνουν στην πορεία; Γιατί αυτά που θάβουμε μέσα μας μόνο κακό μπορούν να μας κάνουν. Ποτέ καλό…
Στο τώρα, ο αστυνόμος Αριστείδης Καππαρός έχει βάλει στην άκρη ό, τι τον αφορά. Προσωπική ζωή και ανάγκες ώστε να καταφέρει να φτάσει στα ίχνη ενός κατά συρροή δολοφόνου, που σκοτώνει τελετουργικά ανήλικα κορίτσια. Σήμα κατατεθέν του μια κάρτα Ταρό με τον “Πεντάκτινο” ιππότη που αφήνει δίπλα στα θύματά του. Ψήγματα αμυδρών στοιχείων, κίνητρα αδιευκρίνιστα. Ένας δράστης άτρωτος και αόρατος. Που επιλέγει τα θύματα του μεθοδικά και στοχευμένα. Κανένας ορατός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα θύματα. Ένας εφιάλτης που μόνο εντείνεται, αντί να κοπάζει. Η Αμαλία, η Σταματία και ο Μιχάλης αποτελούν κρίκους της αλυσίδας προς την επίλυση των φόνων που προσπαθεί να εξιχνιάσει ο Καππαρός. Εξελίξεις ουσιώδεις που ενισχύουν την αγωνία και υπερτονίζουν το αληθινό και συνάμα σκληρό συναίσθημα. Δυνατές, δραματοποιημένες στιγμές, που τέμνουν το μυαλό απ’ τη λογική. Η λογική αντιμέτωπη με τον παραλογισμό των ανθρώπινων πράξεων. Με γεγονότα παρμένα από την ίδια την ζωή, που τις περισσότερες φορές αφήνει πικρή γεύση. Με ευαίσθητη προσέγγιση ο κύριος Πετρουλάκης τονίζει την χαμένη παιδικότητα, αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στους εφήβους μέσα στο διαδίκτυο.
Ο χαρακτηριστικός τρόπος προσέλκυσης των θυμάτων. Το ψάρεμα που ποντάρει σε κάθε συναισθηματικό κενό του υποψήφιου θύματος για να εισέλθει στην ζωή του. Κομμάτια από το χθες ενώνονται με το σήμερα για να συνθέσουν το πλήρες σκηνικό ενός κοινωνικού-αστυνομικού μυθιστορήματος. Οι άνθρωποι σε αγαπάνε αν έχεις τα ίδια πιστεύω μ’ εκείνους. Αλλιώς σε διώχνουν από κοντά τους… Ο συγγραφέας, με σοβαρή, μυστηριακή, αλλά τρυφερή γραφή, τολμά να αναφερθεί στις συνήθειες των ανθρώπων στα ορεινά χωριά, έρμαια δοξασιών, μύθων, μαγείας, μπλέκοντας το φυσικό με το υπερφυσικό. Η κλειστή κοινωνία του χωριού, αν και ξέρει τι γίνεται στην οικογένεια της Αμαλίας, της Σταματίας και του Μιχάλη σιωπά. Ο κύριος Πετρουλάκης συστήνει στους αναγνώστες του την τέχνη της καφεμαντείας. Αγγίζει θέματα που είναι δύσκολα με έναν τρόπο ξεχωριστό. Οι ανατροπές δεν είναι οι αναμενόμενες, μιας και ο συγγραφέας επιλέγει να ανατρέψει αρκετές φορές το σκηνικό όχι προς τα εκεί που θα ήθελε ο αναγνώστης αλλά προς τα εκεί που το επέβαλε η ιστορία του. Ίσως ο ρόλος της Αμαλίας να φαίνεται ισχνός.
Αλλά η Αμαλία, με την ιδιότυπη κληρονομιά -ευχή και κατάρα- να προβλέπει τα μελλούμενα, θα είναι πάντα εκεί και θα κινεί τα νήματα… Με τις πράξεις της που καθορίζουν, κρίνουν και επισφραγίζουν τα γεγονότα. Γίνεται η αόρατη πρωταγωνίστρια που θα ορίσει πράγματα αμετάκλητα. Θέλει τόσο λεπτό χειρισμό το άγνωστο… Αλλά εχεi γοητεία! Απρόβλεπτες καταστάσεις, καλά κρυμμένοι χαρακτήρες, γρήγορη, “θριλερική” πλοκή και πολύ ενδιαφέρον παραπλανητικό τέλος. “Αμαρτωλοί” ήρωες που διχάζουν. μετά από πόσες απώλειες επέρχεται η κάθαρση; Όπου υπάρχει σκοτάδι υπάρχει και φως, άρα υπάρχει και ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου