Κάποτε ο κυνηγός - Σαραντίτη Ελένη

Η Ελένη Σαραντίτη έγραψε το 1996 το μυθιστόρημα «Κάποτε ο κυνηγός…». Τίτλος εμπνευσμένος από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Το σπίτι κοντά στη θάλασσα», το οποίο προτάσσεται. Αφηγήτρια είναι η Ευριδίκη, ένα νεαρό κορίτσι γεννημένο στην Τασκένδη από γονείς, παιδιά πολιτικών προσφύγων.

Αφηγήτρια είναι η Ευριδίκη, ένα νεαρό κορίτσι γεννημένο στην Τασκένδη από γονείς, παιδιά πολιτικών προσφύγων. Από την Τασκένδη στα Τρίκαλα βιώνει μαζί με την οικογένειά της μια πολύ δύσκολη προσαρμογή σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές που ονειρεύονταν με την επιστροφή στην πατρίδα. Άλλη κουλτούρα, άλλη ζωή, άλλες αντιλήψεις και άλλη παιδεία.  Παράλληλα νιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα που δεν μπόρεσαν όμως  να αναπτυχθούν γιατί «ο σκληρός κυνηγός, που είναι η ζωή, άλλα είχε ορίσει…»

Συναρπαστικό μυθιστόρημα γραμμένο με τρυφερότητα,  προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις.

Το μυθιστόρημα έχει βραβευτεί με τον Έπαινο UNESCO Παγκόσμιου Διαγωνισμού Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου (1997), το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου και το Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (1997).

Η νεαρή Ευρυδίκη που, γεννημένη από οικογένεια Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αφομοίωσε ό,τι καλύτερο διέθεταν οι δυο πολιτισμοί και οι δυο πατρίδες, είναι η αφηγήτρια της οικογενειακής οδύσσειας που κράτησε σαράντα χρόνια και που ακόμα δεν τελείωσε. Ο Εμφύλιος, ο εκπατρισμός, οι προσπάθειες να ζήσουν και ν' αναπτυχθούν στην καινούρια πατρίδα, η φοβερή νοσταλγία για τον τόπο που άφησαν, οι καινούριοι δεσμοί, οι σπουδές, η πρόοδος και ο κόσμος μιας τρυφερής νεαρής ύπαρξης, μεγαλωμένης μες στην εμπιστοσύνη, την αγάπη, τη χαρά. Που δεν κράτησαν πολύ, καθώς η οικονομική κρίση που ξεσπά στην τότε Σοβιετική Ένωση και ο ακατανίκητος πόθος της επιστροφής, μαζί και οι υποσχέσεις των Ελλήνων αρμοδίων, τους ωθούν, οικογενειακώς, σε νέες περιπέτειες, τούτη τη φορά στην ίδια τους την πατρίδα, που τους μεταχειρίζεται σαν αποπαίδια, οδηγώντας τους σε νέα προσφυγιά...
Η διήγηση της Ευρυδίκης αποκαλύπτει και έναν ωραίο, συγκινητικό και ενθουσιώδη πρώτο έρωτα, που εμποδίστηκε στο ξεκίνημά του διότι ο σκληρός κυνηγός, που είναι η ζωή, άλλα είχε ορίσει.

«H γιαγιά μου η Ανάστα, απ’ τα χωριά της Σπάρτης, χήρα στα είκοσι πέντε της, ο λόγος o Εμφύλιος, αμέσως μετά τη λήξη του, το ’49, με τον πατέρα μου εξάχρονο και καχεκτικό, της Κατοχής παιδί, περπάτησε δεκαέξι μέρες, προτού πατήσει μαζί μ’ άλλους εννέα από την περιοχή, τα χώματα της Αλβανίας και μετά της Ουγγαρίας, εξαντλημένη από πείνα, δίψα, κρύο και άλλα βάσανα…» αφηγείται η νεαρή Ευρυδίκη, κόρη πολιτικών προσφύγων.
«Στον πέμπτο χρόνο επάνω φύγαμε γι’ αλλού: Τασκένδη. Τελευταίος και θαλπερός σταθμός. Εκεί γεννήθηκαν οι γονείς μας. Εκεί και εμείς τα τρία παιδιά. Α, ζήσαμε καλή ζωή. «Ευλογημένη» την έλεγε η γιαγιά. Και ήταν.
Η Ευρυδίκη φανερώνει τον καημό που κούρνιαζε αθέατος και βουβός στην καρδιά της. Πρόκειται για οικογενειακή οδύσσεια ετών με σειρά ταλαιπωριών, αγώνων, προσδοκιών, μικρών ή μεγάλων πραγματώσεων, και αφοσίωσης. Αλλά και με τον πόθο του  νόστου. Όσοι ζούσαν εκεί περίμεναν με λαχτάρα τον επαναπατρισμό. «Καλή πατρίδα» άκουγες συχνά.
Η μαζική παλιννόστηση έγινε μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Μαζί και η οικογένεια της Ευρυδίκης. Επέστρεψαν με ελπίδες, η καρδιά τους πανηγύριζε. Είχαν αφεθεί στις υποσχέσεις της Κυβέρνησης για επαγγελματική τακτοποίηση, στέγη, εκπαίδευση, περίθαλψη. Λόγια. Σχέδια μόνο. Κι αυτά απρογραμμάτιστα.
Στην πατρίδα η Ευρυδίκη θα ταπεινωθεί, θα πενθήσει την πρώτη αγάπη της, ο καθηγητής πατέρας θα γίνει εργάτης γης, καθαρίστρια η μητέρα, το σπίτι που τους παραχώρησαν οι εργοδότες ήταν παλιά αποθήκη, στο σχολείο πολλά από τα παιδιά κράτησαν αποστάσεις από τους «πρόσφυγες», και όταν ο γιος των «αφεντικών» ερωτεύτηκε την Ευρυδίκη, οι «τσιφλικάδες» έδιωξαν κακήν κακώς την οικογένεια από το κτήμα και το σπιτάκι. Έφυγαν μες στη βροχή. Καινούργια προσφυγιά. Αλλά θα αγωνίζονταν. Και θα έμεναν στην πατρίδα.

το βιβλίο θα το βρείτε στις εκδόσεις Πατάκη