Ουφ !!!!
 |
| παλαιότερη φωτογραφία τραβηγμένη από τον γιο μου |
Επιτέλους συναντήσαμε τον γιατρό που μόνο τηλεφωνικά μιλούσαμε μαζί του. Ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Το ίδιο και οι νοσοκόμες. Όλοι. Παρά τα όσα αντιμετωπίζουν στις μέρες μας. Όλοι ευγενέστατοι.Το ένιωθα ότι άφηνα το παιδί μου σε ανθρώπους που σέβονται και τιμούν το λειτούργημά τους. Τελειώσαμε με τις υπόλοιπες εξετάσεις πολύ γρήγορα και έμενε μόνο το ραντεβού με τον αναισθησιολόγο. Μια γυναίκα πελαγωμένη, μας υποδέχθηκε στο γραφείο της και πήρε το ιστορικό του παιδιού. Μας απαντούσε μονολεκτικά σε όποιες ερωτήσεις είχαμε και δεν είχε καμιά σχέση με όσους είχαμε συναντήσει μέχρι εκείνη την στιγμή στο νοσοκομείο. Δεκτό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Μου έδωσε να υπογράψω το χαρτί για την αναισθησία του παιδιού. Εκεί έκανα το λάθος να την ρωτήσω για το πόσο θα διαρκέσει η νάρκωση και ποιες αντιδράσεις θα πρέπει να περιμένουμε από το παιδί μας ( ναυτία , γκρίνια, ζαλάδα κλπ.). Η απάντηση που πήρα ήταν η εξής:
"Πέντε μαμάδες ευτυχώς έχω γνωρίσει σαν και εσένα και ευτυχώς είστε λίγες. Αν φοβάσαι φύγε! Πάρε το παιδί σου και φύγε ! Για αυτό υπογράφεις το χαρτί. Δεν θα μου μεταφέρεις την ευθύνη για ότι γίνει. Τα μάτια μου έχουν δει τόσα εδώ μέσα. Για ένα νύχι ήρθε ένα παιδάκι και μας έμεινε στα χέρια. Δεν υπόσχομαι τίποτα. Δεν είμαι Θεός"
Βγήκα από το γραφείο τρέμοντας και σαστισμένη από αυτά που είχα ακούσει πριν λίγο. Δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Φοβήθηκα να μιλήσω. Σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν σε δυο μέρες υπεύθυνη για το παιδί μου. Σκέφτηκα πολλά. Το χαμόγελο που είχα κολλημένο στα χείλη είχε τώρα παγώσει.Τώρα ένιωθα φόβο. Οργή και φόβο. Δεν ενημέρωσα κανέναν. Δεν ήθελα να το κάνω θέμα. Τίποτα... Προσπαθούσα να το βγάλω εντελώς από το μυαλό μου. Είχα πολλούς ανθρώπους να δω μετά από καιρό και έτσι ξεχάστηκα. Έτσι κάπως πέρασε η Τρίτη.....
Την Τετάρτη ένα τηλεφώνημα από μια φίλη γιατρό από τα Χανιά ήταν αυτό που χρειάζονταν ώστε να επιστρέψει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη μου. Γλυκιά μου Σόφι δεν ξέρεις πόσο πολύ με βοήθησες ! Είχαμε μια ολόκληρη ελεύθερη μέρα και ήθελε μόνο λίγο προσοχή για να μην κολλήσει κάτι ο μικρός. Σκεφτήκαμε έναν ανοιχτό χώρο και μιας και τα σχολεία είχαν απεργία, πήραμε την ανηψιά μας και όλοι μαζί πήγαμε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Είχαμε πάει τόσες φορές αλλά ποτέ δεν είχαμε δει τα δελφίνια. Πόσο ψυχοθεραπευτικά λειτούργησε αυτή η βόλτα. Πόσο όμορφα ήταν !!!
 |
| http://atticaparkdolphinarium.blogspot.gr/ |
Πέμπτη 07:30 ήμασταν στο νοσοκομείο. Μας έδωσαν δωμάτιο και περιμέναμε. Γνωριστήκαμε με τους άλλους γονείς και οπλιστήκαμε με θετική ενέργεια. Δεν χώραγαν οι γρουσουζιές και οι αμφιβολίες . Όλα θα πήγαιναν καλά. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να μην πεινάσει και να μην διψάσει ο μικρός. Ήταν νηστικός και διψασμένος από το προηγούμενο βράδυ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι ήταν πολύ συνεργάσιμος. Δεν παραπονέθηκε καθόλου. Όταν κάποια στιγμή έφεραν το φαγητό στα άλλα παιδάκια, τότε μόνο άρχισε να διαμαρτύρεται : " Μα πεινάω σας λέω" . Τον ξεγέλασα με μια τσίχλα. Ωστόσο τον ετοιμάσαμε για τον παιδότοπο (έτσι τους έλεγαν το χειρουργείο ). Του φορέσαμε την στολή των στρουμφ που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τον "παιδότοπο " και φύγαμε.
Στις 11:59 η πόρτα του χειρουργείου έκλεισε. Δυο μαμάδες δίπλα μου ξέσπασαν σε κλάματα. Στο σαλόνι παντού μάτια δακρυσμένα. Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι... Εμείς τίποτα ! Βρέθηκα να αγκαλιάζω ξένες μανούλες και να τις καθησυχάζω. Δεν μπορούσα να καταλάβω που έβρισκα τόση δύναμη. Πήγαμε έξω και καθόμασταν στα σκαλιά ήρεμοι. Μόνο οι δυο μας. Δεν μπόρεσε να έρθει κανένας. Η αλήθεια είναι ότι τους απέτρεπα όλους να έρθουν : " Μπα είναι μακριά, αφού θα βγούμε το μεσημέρι και τέτοια". Καμιά φορά οι άλλοι με αγχώνουν περισσότερο.Συζητούσαμε περί ανέμων για κανένα μισάωρο. Ύστερα μπήκαμε πάλι μέσα. Τα άλλα χειρουργεία που μπήκαν πριν και μετά από εμάς έβγαιναν και τα δάκρυα γίνονταν χαμόγελα. Εμάς που ήταν ο Άγγελος μας ; Για ένα τέταρτο περίπου χάθηκα στις κατάμαυρες σκέψεις μου. Σκεφτόμουν ότι δεν πρόλαβα να του δώσω ένα τελευταίο φιλάκι κι ας του είχα δώσει χιλιάδες άλλα πριν. Μα που ήταν το μικρό μου; Ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια της αναισθησιολόγου : " Όλα μπορούν να συμβούν ! Δεν είμαι Θεός ". Θεέ μου! Ήθελα να δω το μωρό μου ΤΩΡΑ.
Πριν προλάβω να τρελαθώ και να καταρρεύσω ήρθε ο γιατρός χαμογελαστός." Όλα καλά παιδιά. Θα βγει σε λίγο. Είναι πολύ ήρεμος...." Ήρθε λοιπόν το μικρό μου και μπήκε η καρδιά μου στην θέση της. Ήταν ήσυχος, κοιμήθηκε για 3 ώρες μετά και όταν επιτέλους ξύπνησε, πεινούσε σαν τρελός . Ήταν τόσο καλά που όταν φεύγαμε έτρεχε στους διαδρόμους. Αυτό ήταν ! Ο εφιάλτης είχε τελειώσει. Πήραμε λοιπόν το ίδιο απόγευμα εξιτήριο και φύγαμε από το νοσοκομείο. Ουφ !!! Στο δρόμο βέβαια κάναμε και μια στάση σε γνωστό κατάστημα παιχνιδιών για να ανταμοίψουμε τον γενναίο μας .
Τώρα πλέον που πραγματικά πέρασαν όλα, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο τυχερή είμαι που έχω γύρω μου ανθρώπους που όταν τους χρειάζομαι είναι πάντα δίπλα μου. Αισθάνομαι μεγάλη ανάγκη να τους ευχαριστήσω για όλα.
Πρώτα απ' όλους θέλω να ευχαριστήσω την λατρεμένη οικογένεια του κουνιάδου μου που μας φιλοξένησε και μας περιποιήθηκε παρά τα όσα προβλήματα είχαν. Προχθές χειρούργησαν και αυτοί το αγόρι τους κι ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Τον παππού Γιώργο που μας μαγείρευε χοχλιούς, γαμοπίλαφα, μουσταλευριές... Την γιαγιά Νίτσα που με πονεμένο και δεμένο χέρι, μας μαγείρευε και μας φρόντιζε μεσημέρι- βράδυ και με παρηγορούσε όταν λύγισα. Την Νέλη που μας έφτιαχνε καφέ, που μας φρόντιζε, μας καθάριζε το δωμάτιο.Την Σόφι που με βοήθησε τόσο πολύ με τα λόγια της, την ξαδέλφη μου που με πήρε 200 τηλέφωνα και αγόρασε δώρα και λιχουδιές για τα παιδάκια μου, παρόλο που ξέρω πόσο δυσκολεύονται. Τους φίλους από τα Χανιά και ειδικά την Φωτεινούλα που είναι πάντα πρόθυμη να με βοηθήσει παρόλο που έχει 3 πολύ μικρά παιδιά, την γειτόνισσα που μου φρόντιζε τα λουλούδια μου, τον Δημήτρη που πήρε τον σκύλο μας και όλους όσους μας παίρνατε τηλέφωνο για να μαθαίνετε νέα μας. Νιώθω πολύ ευλογημένη που σας έχω πλάι μου. Σας ευχαριστώ !
Τελευταίο αφήνω το προσωπικό του νοσοκομείου για την αμέριστη φροντίδα που έδειξαν στο παιδί μας, που ΔΕΝ χρηματίζονται, που είναι αξιοπρεπείς και προσπαθούσαν να μας σβήσουν κάθε αγωνία. Τους αναισθησιολόγους που φορούσαν σκουφάκια με καρτούν και ήταν χαμογελαστοί, τον τραυματιοφορέα που παρομοίαζε το φορείο με αυτοκινητάκι και όλο το προσωπικό. Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω τον γιατρό μας τον κύριο Γιάννη Αλεξάνδρου που ποτέ δεν δυσανασχέτησε στα τηλεφωνήματά μου και ήταν εξαιρετικός, ευγενικός και καλοσυνάτος. Πανούλη μου σ' ευχαριστώ πολύ και εσένα που μου τον σύστησες. Ευχαριστώ πάρα πολύ και εσάς που στην προηγούμενη ανάρτηση, μου στείλατε τις ευχές σας . Ουφ! Τώρα πλέον είμαι έτοιμη για τα όσκαρ.
Επιστρέφοντας στα Χανιά ο καιρός ήταν υπέροχος. Η καταιγίδα είχε φύγει και την θέση της είχε πάρει μια φθινοπωρινή χαραυγή.
Όλα αυτά που μας βασάνιζαν μήνες τώρα πέρασαν. Προσπαθούμε να συντονιστούμε και επιτέλους μπορούμε να βάλουμε στόχους για τον χειμώνα που έρχεται. Γυρίσαμε όλοι πίσω γεροί και πιο δυνατοί. Όλη η φαμίλια μας ενωμένη...Όλα καλά λοιπόν και τα καλύτερα έρχονται....
Kαλημέρα lolipops :)))
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου