Μίλα !
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που έγινε πριν από περίπου 20 χρόνια κι όμως είναι πέρα για πέρα επίκαιρη !
Στα χρόνια της εφηβείας ήμουν ένα ήσυχο παιδί , γελαστό και καλοπροαίρετο. Προσπαθούσα να τα έχω καλά με όλους και ποτέ δεν μπλεκόμουν σε φασαρίες. Κάπου εκεί στην Β' Λυκείου κάνοντας παρέα με μια κοπέλα βρέθηκα να κάνω παρέα και με κάποιες άλλες φίλες της που από την αρχή έβλεπα πως δεν μου ταίριαζαν. Παρατηρούσα διάφορες άσχημες συμπεριφορές τους σε κάποιες άλλες τότε μαθήτριες που δε μου άρεσαν καθόλου. Όταν δεν συμπαθούσαν κάποιον γίνονταν επικίνδυνες με πολύ κακόγουστες φάρσες. Για παράδειγμα μια φορά είχαν ενημερώσει τους γονείς μιας κοπέλας που δεν συμπαθούσαν πως η κόρη τους τα είχε με έναν παντρεμένο πράγμα που ήταν ψέμα. Κάποια από αυτές πήρε την μητέρα και της προσποιήθηκε την δυστυχισμένη σύζυγο. Μετά μια από την "συμμορία " που έκανε την φίλη (φίδι ) , ψάρευε την κοπέλα για να μάθει τι έγινε και έπειτα την παρηγορούσε. Έπειτα περιχαρής διηγούταν στην παρέα πως η φάρσα είχε επιτυχία και πως ο πατέρας είχε σαπίσει στο ξύλο το καημένο το κορίτσι.
Αυτά και άλλα πολλά γίνονταν με αυτά τα καλά κορίτσια και εγώ είχα γίνει μέλος μιας παρέας και άθελά μου συνεργός σε ότι βρώμικο σκάρωναν αφού τις άκουγα και ποτέ δεν διαφωνούσα μαζί τους μιας και φοβόμουν τις συνέπειες που θα είχε κάτι τέτοιο. Μια μέρα μια καθηγήτρια με παραμέρισε και μου είπε : " Τι δουλειά έχεις κορίτσι μου εκεί μέσα σε τούτη την παρέα εσύ; Γιατί κοριτσάκι μου ; Φύγε γρήγορα! Μην τις φοβάσαι "
Στις καλοκαιρινές μας διακοπές βρήκα επιτέλους την έξοδο κινδύνου που έψαχνα. Βρήκα αφορμή να εξαφανιστώ με ελαφρά πηδηματάκια. Τις απέφευγα, δεν τις ακολουθούσα στις εξόδους τους, δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά τους μέχρι που τα κατάφερα επιτέλους και δεν ήμουν μέλος εκείνης της ...συμμορίας ! Όταν άνοιξαν επιτέλους τα σχολεία ήμουν αλλού. Δεν λέγαμε ούτε γεια. Με κοιτούσαν με μισό μάτι και ήμουν το κόκκινο πανί ! Δυστυχώς είχε έρθει η δική μου σειρά.......
Ήταν γύρω στις 04:30 τα ξημερώματα ένα Σάββατο του Νοέμβρη που χτύπησε το τηλέφωνό μας στο σπίτι και από την άλλη άκρη της γραμμής μια παθιασμένη αντρική φωνή με ζητούσε με το όνομά μου."Ποιος είναι;" τον ρώτησα έντρομη ενώ αυτός συνέχισε να μου μιλάει ψιθυριστά . Έκλεισα το τηλέφωνο τρομαγμένη . Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων . Συνέχισε να παίρνει τηλέφωνο όλη νύχτα μέχρι που κατέβασα το ακουστικό. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Το τηλέφωνό μας χτυπούσε τις πιο ακατάλληλες ώρες. Με ζητούσαν με το όνομά μου διάφοροι άντρες διαφόρων ηλικιών και μπορείτε να φανταστείτε το τι ήθελαν από εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί ξαφνικά και το χειρότερο ήταν πως έπρεπε να τσακώνομαι με τους δικούς μου οι οποίοι είχαν καταστεναχωρηθεί νομίζοντας πως είχα μπλέξει.
Είχαν σπάσει τα νεύρα μας. Δεν κοιμόμασταν πλέον τις νύχτες, ο πατέρας μου με χτύπησε μια μέρα πάνω στην απελπισία του, φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου και ήμουν σε μεγάλο περιορισμό. Δεν με άφηναν να πάω ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ της γειτονιάς χωρίς συνοδεία. Είχαν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους απέναντί μου και την ψυχραιμία τους. Ωστόσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω από που μου είχε έρθει. Είχα μια υποψία πως ίσως ήταν εκείνη η περσινή παρέα μου αλλά και πάλι....πως. Δεν το συζητούσα με κανέναν μην τυχόν και το μάθουν και τους δώσω την ικανοποίηση που ήθελαν. Πήγαινα στο σχολείο και χαμογελούσα σαν να μην τρέχει τίποτα και αυτές σκύλιαζαν. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι αυτές είχαν κάνει κάτι αλλά τι; Αγόραζα εφημερίδες και έψαχνα στις αγγελίες. Τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχαν καταφέρει να μαθευτεί το τηλέφωνό μας σε τόσο κόσμο. Τι είχαν κάνει;
Μέχρι να το ανακαλύψω τα πράγματα είχαν χειροτερέψει. Τώρα πλέον χτυπούσε και το κουδούνι μας τα ξημερώματα! Ζούσαμε με τον τρόμο ! Φοβόμουν να μείνω στο σπίτι, φοβόμουν να βγω από το σπίτι, φοβόμουν το σχολείο, φοβόμουν τον ήχο του τηλεφώνου, φοβόμουν.
Ο πατέρας μου είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για παρακολούθηση της γραμμής αλλά και πάλι δεν βγάλαμε άκρη μιας και οι κλήσεις ήταν από διαφορετικά άτομα. Δεν ήταν ένας αλλά πολλοί.
Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μας. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο τηλεφώνημα. Ήταν από έναν κύριο που με ενημέρωνε πως βρήκε πάνω σε ένα εκατοστάρικο γραμμένο το τηλέφωνό μας, την διεύθυνσή μας μαζί με πρόστυχες ζωγραφιές και ένα μικρό κείμενο που περιέγραφε πως ήμουν έτοιμη για όλα ! Επιτέλους είχα ανακαλύψει από που προέρχονταν όλα αυτά τα τηλεφωνήματα ! Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποδείξω και να κάνω τίποτα
Είχα δεχτεί πρόστυχο bullying ,ήμουν στόχος, ήμουν απελπισμένη ! Δεν είχα κάνει κάτι να το προκαλέσω, δεν ήξερα γιατί ήμουν στόχος. Ψάχνοντας μέσα μου την αιτία, ένιωσα να φταίω. Ένιωθα ντροπή! Ήθελα να πεθάνω ! Φοβόμουν, ντρεπόμουν,φοβόμουν, ντρεπόμουν.......
Οι γονείς μου στην πορεία με κατάλαβαν και με στήριξαν πολύ κι αν δεν με είχαν στηρίξει και προστατέψει τότε ίσως και να είχα κάνει καμιά τρέλα πάνω στην απελπισία μου. Με βοήθησε πολύ κι εκείνη η καθηγήτρια που της τα είπα όλα μια μέρα κλαίγοντας και από τότε με είχε από κοντά και με βοήθησαν πολύ οι πολύωρες κουβέντες μαζί της.
Ωστόσο ο καιρός περνούσε κι όσο δεν μιλούσα εκείνες συνέχιζαν να γράφουν σε χαρτονομίσματα γιατί δεν έβλεπαν καμιά αντίδραση από εμένα. Προσπάθησαν να με ψαρέψουν μέσω τρίτων .Τοιχοκολούσαν τώρα σε κολόνες την"αγγελία " τους, σε στάσεις λεωφορείων, παντού ! Εγώ δεν μιλούσα μα μέσα μου καιγόμουν....
Η άρρωστη αυτή κατάσταση ευτυχώς μειώθηκε με το πέρασμα του χρόνου ! Έπιανα την κουβέντα με τον κάθε ανώμαλο στις 03:00 τα ξημερώματα και τον παρακαλούσα να σβήσει την αγγελία ή να σκίσει το χαρτί εκεί που το βρήκε. Την άλλη ημέρα στο σχολείο δεν έδειχνα τίποτα ενώ μέσα μου ήθελα να τις σκοτώσω ή να σκοτωθώ ! Μου είχαν καταστρέψει την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη ! Ότι και να περιγράψω είναι λίγο...
Για να σας λύσω την απορία δεν έκανα τίποτα σε εκείνη την συμμορία. Δεν μπορούσα να αποδείξω τίποτα ! Απλά αντιστάθηκα στην ύπουλη απειλή τους. Δεν τους έδειξα τι ένιωθα για να μην τους δώσω την χαρά. Δεν είχα άλλο όπλο.
Αν κάθομαι σήμερα τέτοια ώρα και γράφω είναι γιατί θέλω να μοιραστώ, γιατί θέλω να βοηθήσω. Να πω πως αν δεν είχα τους γονείς μου και την καθηγήτρια μου σύμμαχους μου δεν θα τα είχα καταφέρει . Εσύ που με διαβάζεις και ίσως βιώνεις κάτι παρόμοιο σε προτρέπω να μιλήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι ! Μην το κρατήσεις μέσα σου και κυρίως μην φοβάσαι ! Μίλα ! Είναι ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις ,φαίνεται λίγο αλλά μίλα ! Μίλα ! Μην το θάβεις μέσα σου ! Δεν ξέρεις πόσο βοηθάει. Μίλα! Για τον Θεό !
ΜΙΛΑ !!!!!
* Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας
Στα χρόνια της εφηβείας ήμουν ένα ήσυχο παιδί , γελαστό και καλοπροαίρετο. Προσπαθούσα να τα έχω καλά με όλους και ποτέ δεν μπλεκόμουν σε φασαρίες. Κάπου εκεί στην Β' Λυκείου κάνοντας παρέα με μια κοπέλα βρέθηκα να κάνω παρέα και με κάποιες άλλες φίλες της που από την αρχή έβλεπα πως δεν μου ταίριαζαν. Παρατηρούσα διάφορες άσχημες συμπεριφορές τους σε κάποιες άλλες τότε μαθήτριες που δε μου άρεσαν καθόλου. Όταν δεν συμπαθούσαν κάποιον γίνονταν επικίνδυνες με πολύ κακόγουστες φάρσες. Για παράδειγμα μια φορά είχαν ενημερώσει τους γονείς μιας κοπέλας που δεν συμπαθούσαν πως η κόρη τους τα είχε με έναν παντρεμένο πράγμα που ήταν ψέμα. Κάποια από αυτές πήρε την μητέρα και της προσποιήθηκε την δυστυχισμένη σύζυγο. Μετά μια από την "συμμορία " που έκανε την φίλη (φίδι ) , ψάρευε την κοπέλα για να μάθει τι έγινε και έπειτα την παρηγορούσε. Έπειτα περιχαρής διηγούταν στην παρέα πως η φάρσα είχε επιτυχία και πως ο πατέρας είχε σαπίσει στο ξύλο το καημένο το κορίτσι.
Αυτά και άλλα πολλά γίνονταν με αυτά τα καλά κορίτσια και εγώ είχα γίνει μέλος μιας παρέας και άθελά μου συνεργός σε ότι βρώμικο σκάρωναν αφού τις άκουγα και ποτέ δεν διαφωνούσα μαζί τους μιας και φοβόμουν τις συνέπειες που θα είχε κάτι τέτοιο. Μια μέρα μια καθηγήτρια με παραμέρισε και μου είπε : " Τι δουλειά έχεις κορίτσι μου εκεί μέσα σε τούτη την παρέα εσύ; Γιατί κοριτσάκι μου ; Φύγε γρήγορα! Μην τις φοβάσαι "
Στις καλοκαιρινές μας διακοπές βρήκα επιτέλους την έξοδο κινδύνου που έψαχνα. Βρήκα αφορμή να εξαφανιστώ με ελαφρά πηδηματάκια. Τις απέφευγα, δεν τις ακολουθούσα στις εξόδους τους, δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά τους μέχρι που τα κατάφερα επιτέλους και δεν ήμουν μέλος εκείνης της ...συμμορίας ! Όταν άνοιξαν επιτέλους τα σχολεία ήμουν αλλού. Δεν λέγαμε ούτε γεια. Με κοιτούσαν με μισό μάτι και ήμουν το κόκκινο πανί ! Δυστυχώς είχε έρθει η δική μου σειρά.......
Ήταν γύρω στις 04:30 τα ξημερώματα ένα Σάββατο του Νοέμβρη που χτύπησε το τηλέφωνό μας στο σπίτι και από την άλλη άκρη της γραμμής μια παθιασμένη αντρική φωνή με ζητούσε με το όνομά μου."Ποιος είναι;" τον ρώτησα έντρομη ενώ αυτός συνέχισε να μου μιλάει ψιθυριστά . Έκλεισα το τηλέφωνο τρομαγμένη . Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων . Συνέχισε να παίρνει τηλέφωνο όλη νύχτα μέχρι που κατέβασα το ακουστικό. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Το τηλέφωνό μας χτυπούσε τις πιο ακατάλληλες ώρες. Με ζητούσαν με το όνομά μου διάφοροι άντρες διαφόρων ηλικιών και μπορείτε να φανταστείτε το τι ήθελαν από εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί ξαφνικά και το χειρότερο ήταν πως έπρεπε να τσακώνομαι με τους δικούς μου οι οποίοι είχαν καταστεναχωρηθεί νομίζοντας πως είχα μπλέξει.
Είχαν σπάσει τα νεύρα μας. Δεν κοιμόμασταν πλέον τις νύχτες, ο πατέρας μου με χτύπησε μια μέρα πάνω στην απελπισία του, φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου και ήμουν σε μεγάλο περιορισμό. Δεν με άφηναν να πάω ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ της γειτονιάς χωρίς συνοδεία. Είχαν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους απέναντί μου και την ψυχραιμία τους. Ωστόσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω από που μου είχε έρθει. Είχα μια υποψία πως ίσως ήταν εκείνη η περσινή παρέα μου αλλά και πάλι....πως. Δεν το συζητούσα με κανέναν μην τυχόν και το μάθουν και τους δώσω την ικανοποίηση που ήθελαν. Πήγαινα στο σχολείο και χαμογελούσα σαν να μην τρέχει τίποτα και αυτές σκύλιαζαν. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι αυτές είχαν κάνει κάτι αλλά τι; Αγόραζα εφημερίδες και έψαχνα στις αγγελίες. Τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχαν καταφέρει να μαθευτεί το τηλέφωνό μας σε τόσο κόσμο. Τι είχαν κάνει;
Μέχρι να το ανακαλύψω τα πράγματα είχαν χειροτερέψει. Τώρα πλέον χτυπούσε και το κουδούνι μας τα ξημερώματα! Ζούσαμε με τον τρόμο ! Φοβόμουν να μείνω στο σπίτι, φοβόμουν να βγω από το σπίτι, φοβόμουν το σχολείο, φοβόμουν τον ήχο του τηλεφώνου, φοβόμουν.
Ο πατέρας μου είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για παρακολούθηση της γραμμής αλλά και πάλι δεν βγάλαμε άκρη μιας και οι κλήσεις ήταν από διαφορετικά άτομα. Δεν ήταν ένας αλλά πολλοί.
Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μας. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο τηλεφώνημα. Ήταν από έναν κύριο που με ενημέρωνε πως βρήκε πάνω σε ένα εκατοστάρικο γραμμένο το τηλέφωνό μας, την διεύθυνσή μας μαζί με πρόστυχες ζωγραφιές και ένα μικρό κείμενο που περιέγραφε πως ήμουν έτοιμη για όλα ! Επιτέλους είχα ανακαλύψει από που προέρχονταν όλα αυτά τα τηλεφωνήματα ! Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποδείξω και να κάνω τίποτα
Είχα δεχτεί πρόστυχο bullying ,ήμουν στόχος, ήμουν απελπισμένη ! Δεν είχα κάνει κάτι να το προκαλέσω, δεν ήξερα γιατί ήμουν στόχος. Ψάχνοντας μέσα μου την αιτία, ένιωσα να φταίω. Ένιωθα ντροπή! Ήθελα να πεθάνω ! Φοβόμουν, ντρεπόμουν,φοβόμουν, ντρεπόμουν.......
Οι γονείς μου στην πορεία με κατάλαβαν και με στήριξαν πολύ κι αν δεν με είχαν στηρίξει και προστατέψει τότε ίσως και να είχα κάνει καμιά τρέλα πάνω στην απελπισία μου. Με βοήθησε πολύ κι εκείνη η καθηγήτρια που της τα είπα όλα μια μέρα κλαίγοντας και από τότε με είχε από κοντά και με βοήθησαν πολύ οι πολύωρες κουβέντες μαζί της.
Ωστόσο ο καιρός περνούσε κι όσο δεν μιλούσα εκείνες συνέχιζαν να γράφουν σε χαρτονομίσματα γιατί δεν έβλεπαν καμιά αντίδραση από εμένα. Προσπάθησαν να με ψαρέψουν μέσω τρίτων .Τοιχοκολούσαν τώρα σε κολόνες την"αγγελία " τους, σε στάσεις λεωφορείων, παντού ! Εγώ δεν μιλούσα μα μέσα μου καιγόμουν....
Η άρρωστη αυτή κατάσταση ευτυχώς μειώθηκε με το πέρασμα του χρόνου ! Έπιανα την κουβέντα με τον κάθε ανώμαλο στις 03:00 τα ξημερώματα και τον παρακαλούσα να σβήσει την αγγελία ή να σκίσει το χαρτί εκεί που το βρήκε. Την άλλη ημέρα στο σχολείο δεν έδειχνα τίποτα ενώ μέσα μου ήθελα να τις σκοτώσω ή να σκοτωθώ ! Μου είχαν καταστρέψει την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη ! Ότι και να περιγράψω είναι λίγο...
Για να σας λύσω την απορία δεν έκανα τίποτα σε εκείνη την συμμορία. Δεν μπορούσα να αποδείξω τίποτα ! Απλά αντιστάθηκα στην ύπουλη απειλή τους. Δεν τους έδειξα τι ένιωθα για να μην τους δώσω την χαρά. Δεν είχα άλλο όπλο.
Αν κάθομαι σήμερα τέτοια ώρα και γράφω είναι γιατί θέλω να μοιραστώ, γιατί θέλω να βοηθήσω. Να πω πως αν δεν είχα τους γονείς μου και την καθηγήτρια μου σύμμαχους μου δεν θα τα είχα καταφέρει . Εσύ που με διαβάζεις και ίσως βιώνεις κάτι παρόμοιο σε προτρέπω να μιλήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι ! Μην το κρατήσεις μέσα σου και κυρίως μην φοβάσαι ! Μίλα ! Είναι ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις ,φαίνεται λίγο αλλά μίλα ! Μίλα ! Μην το θάβεις μέσα σου ! Δεν ξέρεις πόσο βοηθάει. Μίλα! Για τον Θεό !
ΜΙΛΑ !!!!!
* Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου